Κατά την πορεία της ύπαρξης, ρέουν διαφορετικοί τύποι ενέργειας στον ανθρώπινο οργανισμό. Κάθε τύπος ενέργειας έχει το δικό του σύστημα δράσης, κάθε τύπος ενέργειας εκδηλώνεται στο καιρό του. Στους δύο μήνες από την σύλληψη έχουμε την λειτουργία της πέψης. Στους τεσσερισήμισι μήνες από τη σύλληψη εκδηλώνεται η κινητήρια και μυϊκή δύναμη, και αυτό σχετίζεται με τη γέννηση της αναπνευστικής και πνευμονικής λειτουργίας. Στους δέκα και μισό μήνες, η ανάπτυξη, με τους θαυμάσιους μεταβολισμούς της και τους συνδετικούς της ιστούς. Μεταξύ του δεύτερου και τρίτου χρόνου του παιδιού, κλείνει η πρόσθια πηγή των νεογέννητων παιδιών σχηματίζοντας έτσι εκ των πραγμάτων, τέλεια ολοκληρωμένο, το εγκεφαλονωτιαίο σύστημα.
Κατά τα επτά πρώτα χρόνια, σχηματίζεται η ανθρώπινη προσωπικότητα. Στα 14 χρόνια εμφανίζεται η ανθρώπινη προσωπική ενέργεια να ρέει κατακλυσμικά στο συμπαθητικό νευρικό σύστημα. Στα 35 χρόνια εμφανίζεται το σεξ με την υπερβατική του μορφή δημιουργικής συγκίνησης. Είναι σε αυτήν την ηλικία που όταν φθάνουμε μπορούμε να κατασκευάσουμε αυτό που ονομάζεται ψυχή. Ο κανονικός άνθρωπος δεν έχει ψυχή, ή για να το πούμε καλύτερα, ούτε είναι ακόμη άνθρωπος, ούτε έχει ψυχή.
Το διανοητικό ζώο, που λανθασμένα ονομάζεται κανονικός άνθρωπος, είναι μια μηχανή που ελέγχεται από τη λεγεώνα του Εγώ. Αυτό είναι πολυπληθές. «Πρέπει να διαβάσω ένα βιβλίο», λέει η διανοητική λειτουργία, «πηγαίνω σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα», λέει η κινητική λειτουργία, «πεινάω, δεν θα πάω πουθενά» δηλώνει η πέψη, «προτιμώ να πάω κάπου με μια γυναίκα», δηλώνει το περιπαθές εγώ, κτλ., κτλ. Όλα αυτά τα Εγώ τσακώνονται μεταξύ τους. Το Εγώ που τώρα ορκίζεται πίστη στη Γνώση, αντικαθίσταται από άλλο που μισεί τη Γνώση.
Το Εγώ που σήμερα λατρεύει μια γυναίκα αντικαθίσταται μετά από άλλο που τη σιχαίνεται. Μόνο κατασκευάζοντας τη ψυχή εγκαθιστούμε μια μόνιμη αρχή Συνείδησης μέσα σε εμάς τους ίδιους. Εκείνος που έχει ψυχή ζει συνειδητά μετά το θάνατο. Η ψυχή μπορεί να δημιουργηθεί με τη συσσώρευση των πιο λεπτών ενεργειών που παράγει ο οργανισμός, και των αποκρυσταλλώσεών τους, διαμέσου υπέρτατων προσπαθειών για να γίνεται ολοκληρωτικά και οριστικά αυτοσυνείδητη. Δυστυχώς, το διανοητικό ζώο που ονομάζεται άνθρωπος, σπαταλάει αδέξια αυτές τις ενέργειες σε ορέξεις, φόβους, θυμό, μίσος, φθόνο, πάθη, ζήλιες, κτλ., κτλ.
Είναι επείγον να δημιουργούμε τη Συνειδητή θέληση, είναι απαραίτητο να υποβάλλουμε τις σκέψεις και πράξεις μας σε εσωτερική κρίση. Μόνο έτσι μπορούμε να δημιουργούμε αυτό που ονομάζεται ψυχή. Χρειαζόμαστε να Αυτογνωριστούμε βαθιά για να δημιουργήσουμε την ψυχή.
Η ΑΚΤΙΝΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Η Ακτίνα του Θανάτου ελαττώνει τον ονομαζόμενο άνθρωπο σε μια απλή μοριακή πεμπτουσία, έτσι όπως ένας τόνος άνθη μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια απλή σταγόνα αρωματικού μύρου. Η ενέργεια του θανάτου, όντας τόσο ισχυρή, καταστρέφει ολότελα τον ανθρώπινο οργανισμό. Είναι ένα ρεύμα τόσο υψηλής τάσης, που αναπόφευκτα καταστρέφει τον ανθρώπινο οργανισμό όταν φτάνει να κυκλοφορεί διαμέσου του. Έτσι όπως ένας κεραυνός μπορεί να κομματιάσει ένα δέντρο, έτσι επίσης η ακτίνα του θανάτου ελαττώνει σε στάχτες το ανθρώπινο σώμα, είναι ο μοναδικός τύπος ενέργειας που ο οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει. Αυτή η ακτίνα συνδέει το θάνατο με τη σύλληψη, τα δύο αντίθετα εφάπτονται. Όταν η ουσία διαχωρίζεται από το γερασμένο σώμα, κάτω από το φοβερό χτύπημα της ακτίνας του θανάτου, παράγεται μια τρομακτική ηλεκτρική τάση και με μια νότα κλειδί, αξιωματικό αποτέλεσμα του οποίου είναι η κίνηση και ο συνδυασμός των καθοριστικών γονιδίων του μελλοντικού φυσικού σώματος. Έτσι είναι πως τα λεπτά συστατικά του γονιμοποιημένου αυγού παίρνουν την κατάλληλη διάταξη έχοντας για βάση την ηλεκτρική τάση και τη νότα-κλειδί του θανάτου.
Δύο πράγματα πηγαίνουν στο μνήμα: το πρώτο είναι το φυσικό Σώμα, το δεύτερο είναι η Ανθρώπινη Προσωπικότητα. Αυτή η τελευταία, όπως ήδη είπαμε, σχηματίζεται κατά τα επτά πρώτα χρόνια της παιδικής ηλικίας και ισχυροποιείται με τις εμπειρίες. Πότε-πότε η Προσωπικότητα περιπλανιέται στο κοιμητήριο, άλλοτε πάλι, βγαίνει από το μνήμα όταν την επισκέπτονται οι πενθούντες και της φέρνουν λουλούδια. Αλλά, λίγο-λίγο η προσωπικότητα αποσυντίθεται. Η προσωπικότητα είναι ενεργητική και ατομική. Η προσωπικότητα είναι φθαρτή. Δεν υπάρχει κανένα αύριο για την προσωπικότητα του μακαρίτη, αυτή είναι θνητή.
Η προσωπικότητα δεν επανενσαρκώνεται. Η προσωπικότητα είναι κόρη του καιρού της και πεθαίνει στον καιρό της. Εκείνη που συνεχίζει είναι η ουσία, δηλαδή, το φάντασμα του νεκρού. Μέσα σε αυτό το φάντασμα ξεδιπλώνεται το επανενσαρκωμένο Εγώ, ο Εαυτός μου. Αυτό το τελευταίο είναι λεγεώνα διαβόλων που συνεχίζουν. Είναι σφάλμα να διχαζόμαστε μεταξύ των δύο Εγώ, ενός Κατώτερου τύπου και ενός Ανώτερου τύπου. Το Εγώ είναι λεγεώνα διαβόλων που αναπτύσσονται μέσα σε εμάς τους ίδιους, αυτό είναι όλο.
Πολλά λέγονται στην απόκρυφη λογοτεχνία γύρω από το ανώτερο Εγώ, το θεϊκό Εγώ, αλλά αποδεικνύεται ότι αυτό το ανώτερο Εγώ δεν είναι τέτοιο Εγώ. Η ύψιστη ύπαρξη υπερβαίνει κάθε εγωικότητα. Εκείνο που δεν έχει βέβηλο όνομα είναι το Είναι, ο Εσώτερος.
Η Ουσία είναι μοριακή. Η Ουσία, ζει κανονικά στο μοριακό κόσμο. Έτσι όπως ακριβώς στον φυσικό κόσμο χρησιμοποιούμε ένα σώμα κυτταρικό, στον μοριακό κόσμο, χρησιμοποιούμε ένα σώμα μοριακό.
Η Θιβετανική Βίβλος των Νεκρών λέει κατά γράμμα το ακόλουθο: «Ω! ευγενή από γέννα… το παρόν σου σώμα , όντας ένα σώμα επιθυμίας…δεν είναι ένα σώμα από χονδροειδές υλικό, έτσι που εσύ τώρα έχεις τη δύναμη να διαπερνάς οποιαδήποτε πέτρινη μάζα, λόφους, βράχια, χώμα, σπίτια και το ίδιο το Όρος Μερού, χωρίς να βρίσκεις εμπόδιο… Είσαι τώρα εφοδιασμένος με την δύναμη των θαυματουργικών πράξεων, η οποία παρ’ όλα αυτά, δεν είναι καρπός κάποιου Σαμάδι αλλά της δύναμης που έρχεται σε σένα φυσικά… Εσύ μπορείς στιγμιαία, να φτάσεις σε οποιοδήποτε τόπο επιθυμείς. Έχεις τη δύναμη να φτάσεις εκεί σε λιγότερο χρόνο από αυτόν που χρειάζεται ένας άνθρωπος να ανοίξει και να κλείσει το χέρι. Αυτές τις ποικίλες δυνάμεις της ψευδαίσθησης και της μεταμόρφωσης αι αλλαγής μορφής μην τις επιθυμείτε, μην τις επιθυμείτε».
ΤΟ ΖΩΤΙΚΟ ΣΩΜΑ
Στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχει ένα θερμό-ηλεκτρικό-μαγνητικό σώμα. Αυτό είναι το ζωτικό σώμα.
Αυτό το σώμα είναι η έδρα της οργανικής ζωής. Κανένας οργανισμός δεν θα μπορούσε να ζει χωρίς το ζωτικό σώμα.
Κάθε άτομο του ζωτικού σώματος διεισδύει μέσα σε κάθε άτομο του φυσικού σώματος για να το κάνει να δονείται εντατικά. Όλα τα χημικά, φυσιολογικά και βιολογικά φαινόμενα, κάθε φαινόμενο αντίληψης, κάθε μεταβολική διαδικασία, κάθε δράση των θερμίδων, κτλ., έχουν τη βάση τους στο ζωτικό σώμα. Αυτό το σώμα είναι, πραγματικά, το ανώτερο τμήμα του φυσικού σώματος, το τετραδιαστατικό σώμα.
Κατά την τελευταία στιγμή της ζωής, αυτό το σώμα διαφεύγει από το φυσικό οργανισμό. Το ζωτικό σώμα δεν εισέρχεται στο μνήμα. Το ζωτικό σώμα αιωρείται κοντά στο μνήμα και αποσυντίθεται αργά-αργά καθώς αποσυντίθεται το πτώμα. Στο μνήμα εισέρχονται μόνο το πτώμα και η προσωπικότητα του πεθαμένου.
Το ζωτικό σώμα έχει περισσότερη πραγματικότητα από το φυσικό σώμα. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι κάθε επτά χρόνια αλλάζει ολότελα το φυσικό σώμα και δεν παραμένει ούτε καν ένα παλιό άτομο αυτού του σώματος.
Εντούτοις, το ζωτικό σώμα δεν αλλάζει. Σε αυτό το σώμα περιέχονται όλα τα άτομα της παιδικής ηλικίας, της εφηβείας, της νεότητας, της ωριμότητας, των γηρατειών και του έσχατου γήρατος. Το φυσικό σώμα ανήκει στον κόσμο των τριών διαστάσεων. Το ζωτικό σώμα είναι το σώμα της τέταρτης διάστασης.
Το Βιβλίο των Νεκρών – Κεφάλαιο 1 – Ο θάνατος
Σαμαέλ Αούν Βεόρ
