Accusare se stessi

La Esencia que cada uno de nosotros lleva en su interior viene de arriba, del cielo, de las estrellas… 

Incuestionablemente, la Esencia maravillosa proviene de la nota “LA” (la Vía Láctea, la galaxia en que vivimos). 

Preciosa, la Esencia pasa a través de la nota “SOL” (el Sol) y luego de la nota “FA” (la zona planetaria), entra en este mundo y penetra en nuestro propio interior. 

Nuestros padres crearon el cuerpo apropiado para la recepción de esta Esencia que viene de las estrellas… 

Trabajando intensamente sobre nosotros mismos y sacrificándonos por nuestros semejantes regresaremos victoriosos al seno profundo de Urania… 

Nosotros estamos viviendo en este mundo por algún motivo, para algo, por algún factor especial… 

Obviamente, en nosotros hay mucho que debemos ver, estudiar y comprender, si es que en realidad anhelamos saber algo sobre nosotros mismos, sobre nuestra propia vida… 

Trágica es la existencia de aquel que muere sin haber conocido el motivo de su vida… 

Cada uno de nosotros debe descubrir por sí mismo el sentido de su propia vida, aquello que lo mantiene prisionero en la cárcel del dolor… 

Ostensiblemente, hay en cada uno de nosotros algo que nos amarga la vida y contra lo cual necesitamos luchar firmemente… 

No es indispensable que continuemos en desgracia, es impostergable reducir a polvareda cósmica eso que nos hace tan débiles e infelices. 

De nada sirve engreírnos con títulos, honores, diplomas, dinero, vano racionalismo subjetivo, consabidas virtudes, etc., etc., etc. 

No debemos olvidar jamás que la hipocresía y las tontas vanidades de la falsa personalidad hacen de nosotros gentes torpes, rancias, retardatarias, reaccionarias, incapaces para ver lo nuevo… 

La muerte tiene muchos significados, tanto positivos como negativos. 

Consideremos aquella magnífica observación del Gran Kabir Jesús el Cristo: “Que los muertos sepulten a sus muertos”. Muchas gentes, aunque viven, están, de hecho, muertas para todo posible trabajo sobre sí mismas, y, por ende, para cualquier transformación íntima. 

Son personas embotelladas entre sus dogmas y creencias, gentes petrificadas en los recuerdos de muchos ayeres, individuos llenos de prejuicios ancestrales, personas esclavas del qué dirán, espantosamente tibias, indiferentes, a veces “sabihondas”, convencidas de estar en la verdad porque así se lo dijeron, etc., etc., etc. 

No quieren esas gentes entender que este mundo es un “gimnasio psicológico” mediante el cual sería posible aniquilar esa fealdad secreta que todos llevamos dentro… 

Si esas pobres gentes comprendieran el estado tan lamentable en que se encuentran temblarían de horror… 

Empero, tales personas piensan siempre de sí mismas lo mejor; se jactan de sus virtudes, se sienten perfectas, bondadosas, serviciales, nobles, caritativas, inteligentes, cumplidoras de sus deberes, etc. 

La vida práctica, como escuela, es formidable, pero tomarla como un fin en sí misma es manifiestamente absurdo. 

Quienes toman la vida en sí misma, tal como se vive diariamente, no han comprendido la necesidad de trabajar sobre sí mismos para lograr una transformación radical. 

Desgraciadamente, las gentes viven mecánicamente, nunca han oído decir algo sobre el trabajo interior… 

Cambiar es necesario, pero las gentes no saben cómo cambiar; sufren mucho y ni siquiera saben por qué sufren… 

Tener dinero no es todo. La vida de muchas personas ricas suele ser verdaderamente trágica… 

Psicología Revolucionaria, capítulo V 
Samael Aun Weor 

0 Comments

Leave a reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

Το να κατηγορεί κανείς τον εαυτό του - V.M. Samael Aun Weor

Η Ουσία που ο καθένας μας φέρει μέσα του έρχεται από ψηλά, από τον Ουρανό, από τα αστέρια… 

Αναμφισβήτητα η θαυμαστή Ουσία προέρχεται από τη νότα «ΛΑ» (την Γαλακτική Οδό, τον Γαλαξία όπου ζούμε). 

Η πολύτιμη Ουσία περνά μέσα από την νότα «ΣΟΛ» (ο Ήλιος) και μετά από τη νότα «ΦΑ» (Πλανητική Ζώνη), εισέρχεται σε αυτόν τον κόσμο και διεισδύει στο εσωτερικό μας. 

Οι γονείς μας δημιούργησαν το κατάλληλο σώμα για να δεχτεί αυτή την Ουσία που έρχεται από τα Άστρα… 

Δουλεύοντας εντατικά πάνω στον εαυτό μας και θυσιαζόμενοι για τους συνανθρώπους μας, θα επιστρέψουμε νικητές στη βαθιά αγκαλιά της Ουρανίας… 

Εμείς ζούμε στον κόσμο αυτό για κάποιο λόγο, για κάτι, για κάποια ειδική αιτία… 

Προφανώς, σε εμάς υπάρχουν πολλά που πρέπει να δούμε, να μελετήσουμε και να καταλάβουμε, αν πραγματικά ποθούμε να γνωρίσουμε κάτι πάνω στον εαυτό μας, πάνω στην ατομική μας ζωή… 

Είναι τραγική η ύπαρξη εκείνου που πεθαίνει χωρίς να γνωρίζει τον λόγο της ζωής του… 

Καθένας μας οφείλει να ανακαλύψει μόνος του το νόημα της ιδιαίτερής ζωής του, αυτό που τον  κρατά αιχμάλωτο στη φυλακή του πόνου… 

Εμφανώς, υπάρχει μέσα στον καθένα μας κάτι που μας πικραίνει τη ζωή και ενάντια στο οποίο πρέπει σταθερά να μαχόμαστε… 

Δεν είναι απαραίτητο να συνεχίζουμε μέσα στη δυστυχία, είναι αμετάθετο να ελαττώσουμε σε κοσμική σκόνη αυτό που μας κάνει τόσο αδύναμους και δυστυχισμένους. 

Δεν χρησιμεύει σε τίποτα να υπερηφανευόμαστε για τίτλους, τιμές, διπλώματα, χρήματα, μάταιο υποκειμενικό ορθολογισμό, πασίγνωστες αρετές κλπ. κλπ. κλπ. 

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι η υποκρισία και οι ανόητες ματαιότητες της εσφαλμένης προσωπικότητας, μας κάνουν ανθρώπους αδέξιους, αποτελματωμένους, οπισθοδρομικούς, αντιδραστικούς, ανίκανους να βλέπουμε το καινούριο… 

Ο θάνατος έχει πολλές σημασίες τόσο θετικές όσο και αρνητικές. Ας δούμε εκείνη τη μεγαλόπρεπη παρατήρηση του Μεγάλου Καβίρ Ιησού Χριστού: «Οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους». Πολλοί άνθρωποι, αν και ζουν,  είναι εκ των πραγμάτων νεκροί για οποιαδήποτε εργασία πάνω στον εαυτό τους και συνεπώς για οποιοδήποτε εσωτερικό μετασχηματισμό. 

Είναι άτομα εγκλωβισμένα μέσα στα δόγματα και τις πεποιθήσεις τους, άνθρωποι απολιθωμένοι στις αναμνήσεις πολλών χθες, πρόσωπα γεμάτα από προγονικές προκαταλήψεις, πρόσωπα σκλαβωμένα σε αυτό που θα πουν, φοβερά χλιαρά, αδιάφορα, μερικές φορές «δοκησίσοφα», πεπεισμένοι ότι βρίσκονται στην αλήθεια γιατί έτσι τους το είπαν κλπ. κλπ. κλπ. 

Δεν  θέλουν  να  καταλάβουν  οι άνθρωποι αυτοί 

ότι αυτός ο κόσμος  είναι ένα «Ψυχολογικό Γυμνάσιο» διαμέσου του οποίου θα ήταν δυνατό να εξαλείψουμε αυτή τη μυστική ασχήμια που όλοι φέρουμε μέσα μας… 

Αν αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι κατανοούσαν την τόσο θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκονται θα έτρεμαν από φρίκη… 

Όμως τέτοια άτομα σκέφτονται για τον εαυτό τους το καλύτερο, καυχώνται για τις αρετές τους, αισθάνονται τον εαυτό τους τέλειο, καλόκαρδο, εξυπηρετικό, ευγενικό, ελεήμονα, έξυπνο, συνεπή στα καθήκοντά του κλπ. 

Η πρακτική ζωή σαν σχολείο είναι εξαιρετική, όμως το να την πάρει κανείς σαν αυτοσκοπό, είναι καθαρά παράλογο. 

Όποιοι παίρνουν την ζωή σαν αυτοσκοπό έτσι όπως βιώνεται καθημερινά, δεν έχουν κατανοήσει την ανάγκη να δουλεύουν πάνω στον εαυτό τους προκειμένου να πετύχουν ένα «Ριζικό Μετασχηματισμό». 

Δυστυχώς οι άνθρωποι ζουν μηχανικά, ποτέ δεν έχουν ακούσει να μιλάνε για την Εσωτερική Δουλειά… 

Να αλλάζουμε είναι αναγκαίο, όμως οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να αλλάξουν, υποφέρουν πολύ και ούτε που ξέρουν γιατί υποφέρουν… 

Το να έχουμε χρήματα δεν είναι το παν. Η ζωή πολλών πλουσίων, συνήθως, είναι αληθινά τραγική… 

Επαναστατική Ψυχολογία, κεφάλαιο V, «Το να κατηγορεί κανείς τον εαυτό του». 
Σαμαέλ Αούν Βεόρ 

0 Comments

Leave a reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*